دوستی در قرآن

پژوهش «دوستی در قرآن»، با هدف واشکافی و شناخت مفاهیم دوستی در قرآن است. در قرآن کریم عنوان دوستی را در چهار واژه پر کاربرد حُب، وُد، ولی و أخ مشاهده می کنیم، که با مرکزیت قرار دادن این واژگان به بررسی این لغات و همچنین مفاهیم پیرامونی آن پرداخته شده است. روش در این پژوهش توصیفی تحلیلی و کتابخانه ای است. ساختار این پژوهش بدین گونه است که ابتدا از مقدمات آغاز می گردد سپس مطالب اصلی در سه بخش ادامه می یابد: در بخش اول به بررسی واژگان متناظر دوستی در قرآن در دو دوره جاهلی و قرآنی پرداخته شده است؛ بخش دوم متضادهای این واژگان بررسی شده است؛ در بخش سوم نیز به انواع دوستی در قرآن و تطابق آنها با سه واژه از واژگان دوستی پرداخته شده است. از آنجا که در این پژوهش مفهوم دوستی در کلام الله مجید و نیز در دوره پیش از اسلام یعنی دوره اعراب جاهلی مورد بررسی قرار گرفته است، می توان دریافت واژگان دوستی با گذر زمان در نظام معنایی قرآن دارای کاربرد و بعضاً معنایی متفاوت تر با دوره قبل از خود گردیده است. علاوه بر این وبرخلاف نظر مستشرقانی که دین اسلام را دین خشونت می دانند و نسبت به ادیان دیگر بی روح تر می پندارند، قرآن مفاهیم دوستی است که با یکدیگر در ارتباطند.